Jedyną różnicą pomiędzy panelami monokrystalicznymi i polikrystalicznymi jest sposób cięcia płytek krzemowych.

Panele monokrystaliczne to najstarsza i najbardziej rozpowszechniona technologia paneli słonecznych. Jak sugeruje nazwa, panel monokrystaliczny składa się z pojedynczej struktury krystalicznej. Ich charakterystyczną cechą jest też jednolity kolor oraz zaokrąglone krawędzie ogniw.

Ogniwa monokrystaliczne wykonane są ze sztabek krzemowych o cylindrycznym kształcie. Taki krzemowy cylinder cięty jest następnie na cztery plastry, które z kolei wykorzystywane są do budowy ogniwa. Proces ten zwany jest Metodą Czochralskiego i jest to najpopularniejsza obecnie metoda otrzymywania monokryształów. Ta metoda produkcji paneli słonecznych ma szereg zalet, stąd jej popularność:

Zalety:

• Najwyższa wydajność – panele monokrystaliczne produkowane są z najlepszej klasy krzemu. Im ciaśniej umieszczone cząsteczki krzemu, tym bardziej wydajny jest proces przyciągania elektronów. W ten sposób mierzy się czystość krzemu.
• Panele monokrystaliczne charakteryzują się najlepszą klasą krzemu, przez co są bardziej wydajne.
• Mniejsza powierzchnia – Ze względu na wyższą wydajność paneli monokrystalicznych, mniej paneli wymaganych jest do wygenerowania energii dla domu czy biura.
• Trwałość – Większość producentów oferuje 25-letnią gwarancję na panele monokrystaliczne.
• Lepsza wydajność przy słabszym nasłonecznieniu niż panele polikrystaliczne
• Wyższa odporność na wysokie temperatury – Panele monokrystaliczne wykazują nieznacznie wyższą odporność na wysokie temperatury niż ich polikrystaliczne odpowiedniki. Oznacza to, że w gorętszych rejonach wyższe temperatury nie skracają znacznie okresu przydatności paneli. Jednak jest to kwestia pomijalna, jeśli nie mieszkamy w klimacie pustynnym.

Wady:

• Droższa produkcja – Panele polikrystaliczne są łatwiejsze w produkcji i w ostatnich latach zyskały na popularności.
• Panele monokrystaliczne są droższe niż jakiekolwiek inne modele dostępne na rynku.